سنت های دیرین پارسی؛ خوب یا بد؟

به گزارش مجله آزمون اول، خبرنگاران، گروه دین و اندیشه-حامد فاطمی روش: یلدا یکی از سنت های دیرین پارسی است. ایرانیان از پشینیان خود آموخته اند که شب آخر آذر را که بلندترین شب سال است- در کنار خانواده و به شادی سپری نمایند.

ادیان الهی در هر قوم و جمعیتی که وارد شدند، با سنت های دیرین آنها مخالفت نکردند؛ مگر در مواردی که آن سنت ها، مخالف آموزه های راهنمایی الهی بوده باشد.

با تمام گفت و شنودهایی که چند سالی است در مورد سنت های پارسی به راه افتاده باید گفت: سنت هایی نظیر یلدا، به خودی خود اشکالی ندارند؛ بلکه مضامینی دارند که مورد پسند و تایید دین الهی نیز هست.

دید و بازدید(صله رحم)، شادی و سرور، صمیمیت خانواده و ... همه از مواردی هستند که پیامبران الهی به ما آموخته اند.

به عنوان مثال پیامبر اسلام ص فرمودند: إنَّ المَرءَ یَحتاجُ فی مَنزِلِهِ و َعِیالِهِ إِلی ثَلاثِ خِصَالٍ یَتَکَلَّفُها و َإن لَم یَکُن فی طَبعِهِ ذلِکَ: مُعاشَرَةٌ جَمیلَةٌ و َسَعَةٌ بِتَقدیرٍ و َغَیرَةٌ بِتَحَصُّنٍ؛ مرد در خانه و نسبت به خانواده اش به رعایت سه صفت نیازمند است هر چند در خلق او نباشد:

- خوش رفتاری - گشاده دستی به اندازه - غیرتی همراه با خویشتن داری.

اما آنچه آموزه های الهی با آن مخالف است، مواردی است که به مرور زمان و با انحراف سنت های پارسی به وجود آمده و در آنها داخل شده است.

مسایلی نظیر: اسراف، چشم و هم چشمی، تحمیل فشار مالی بر خانواده ها، بی توجهی به خانواده های کم بضاعت، ایجاد حصرت در فقرا و ... مواردی هستند که نه تنها از منظر دین الهی بلکه در سنت اصیل پارسی نیز جایگاهی نداشته و ندارند.